Page 304 - Nowa Trampolina pięciolatka i sześciolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

302 • My i nasz świat. Emocje i kompetencje społeczne • Wskazówki dla nauczyciela

13. Autoprezentacja.

Zabawa z całą grupą „Co by było, gdyby…”. Dzieci kończą zdanie: Co by było, gdyby…
x wszyscy byli tacy sami
x każdy potrafił latać
x wszystko było przezroczyste
x gdybym miał milion złotych
x gdybym był… (strażakiem, lekarzem, fryzjerem, kierowcą, kosmonautą).

Praca indywidualna z dzieckiem „Jestem mistrzem w…”. Dzieci mówią, a N. zapisuje ich wypowiedzi. Jeśli dziecko nie wie,
co powiedzieć, to N. podpowiada, opierając się na obserwacji dziecka (np.: Według mnie jesteś mistrzem w budowaniu
z klocków lego / pisaniu litery o / mówieniu „Dzień dobry” / uśmiechaniu się do innych). Zebrane informacje wywieszone są
na tablicy w sali przedszkolnej i odczytane podczas spotkania w kręgu.

Większość dzieci lubi opowiadać o sobie, o tym, co chce robić, co mu się wydarzyło, co zobaczyło czy przeżyło ciekawe-
go. Niektóre lubią to robić na forum grupowym, a inne wolą w bezpośredniej rozmowie z dorosłym lub w małym gronie
dzieci. Warto trenować takie autoprezentacje rozumiane jako wystąpienia dziecka przed innymi ludźmi, podczas których
dziecko opowiada o sobie, prezentuje własne sądy, myśli, pomysły. Do zadań N. należy danie dziecku uwagi i wysłuchanie
tego, co ma do powiedzenia zarówno podczas zorganizowanych sytuacji (zajęć, forum grupowego), jak i podczas sponta-
nicznych sytuacji pojawiających się w codziennym życiu.

14. Dzielenie się.

Zabawa dla całej grupy „Dzielimy się pizzą”. N. przynosi wyciętą z papieru dużą pizzę (można ją przygotować wcześniej
razem z chętnymi dziećmi). Zastanawia się z dziećmi, jak ją podzielić, żeby każdy, kto chce, dostał kawałek. Zapisuje na
tablicy pomysły dzieci. Wspólnie wybierają jeden pomysł i według niego dzielą pizzę. N. podsumowuje: Dzisiaj podzieli-
liśmy się: pomysłami i pizzą! Zabawę kończy rundka – dzieci odpowiadają na pytanie, czy warto dzielić się z innymi (np.:
kciuk do góry – TAK, kciuk do dołu – NIE).

Dzieci mają naturalną tendencję do realizacji swoich własnych potrzeb i natychmiastowego ich zaspokajania. Dzielenie się
z innymi jest działaniem, które często stoi w sprzeczności z tymi potrzebami. Dziecko postrzega nakaz dzielenia się z in-
nymi jako niezrozumiały i niedobry. Odczuwa wtedy dyskomfort, sprzeciw, złość i żal, że oddaje komuś innemu to, co jest
mu potrzebne, co uważa za swoje. Gdy my, dorośli, zrozumiemy, jak ważny, trudny i długotrwały proces uruchamiamy, ła-
twiej wykażemy cierpliwość i empatię w wychowywaniu.

15. Mówienie prawdy.

Teatrzyk przedszkolaka: N. przedstawia sytuację, w której jedna z pacynek zabrała drugiej zabawkę i schowała do swoje-
go plecaka. Właściciel zabawki szuka jej, ale nikt nie przyznaje się do zabrania. Właściciel bardzo to przeżywa i płacze. N.
przypomina zasadę: Nie wolno bez zgody właściciela zabierać cudzej zabawki. Pacynka, która zabrała zabawkę, wyjmuje ją
z plecaka i oddaje. Mówi: Przepraszam, że zabrałam i schowałam twoją zabawkę. N. zwraca się do pacynki: Źle zrobiłaś, że
zabrałaś zabawkę. Dobrze zrobiłaś, że oddałaś ją właścicielowi i przeprosiłaś.

Mówienie prawdy w sytuacjach, gdy musimy liczyć się z poniesieniem konsekwencji, jest bardzo trudne nie tylko dla dzie-
ci, ale również dla nas, dorosłych. Taką pożądaną postawę będziemy wzmacniać, gdy dziecko, które powiedziało prawdę,
nie poniesie kary za swoje działanie. Jednocześnie warto promować działania naprawiające szkodę lub krzywdę, czyli uczyć
dzieci odpowiedzialności za swoje postępowanie.