Page 291 - Nowa Trampolina pięciolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1
P. 291

MY I NASZ ŚWIAT. EMOCJE I KOMPETENCJE SPOŁECZNE  •  Wskazówki dla nauczyciela  •  289



            wybrane fragmenty jakiegoś filmu, np.: 101 dalmatyńczyków. Można je obejrzeć razem z dziećmi właśnie pod kątem prze-
            żywanych przez bohaterów emocji.




            8. Kwiecień plecień.

            (Proszenie o pomoc. Udzielanie pomocy innym)

            Pytania, które mogą pomóc dorosłemu w przeprowadzeniu rozmowy z dziećmi: Co wydarzyło się w sklepie u babci
            Filipa? Jak sądzisz, dlaczego babcia Filipa nie poprosiła o pomoc? Co zrobili rodzice Filipa, gdy dowiedzieli się, że zepsuł się
            piecyk? Jak rodzice pomogli babci? Co zrobili, gdy okazało się, że jest chora? Co obiecali chłopcy i tato, gdy mama została z babcią?
            Dlaczego tak postanowili? Co to znaczy – kimś się opiekować?

            Warto z dziećmi poćwiczyć proszenie kogoś (kolegę, koleżankę, dorosłego) o pomoc. Można to zrobić w zabawie: jedno
            dziecko losuje prośbę (np.: rysunek rozwiązanego buta) i prosi inne dziecko o pomoc. Dorosły może pomóc ewentualnie
            sformułować taką prośbę (np.: Zawiąż mi buty, proszę.)
              Można też z dziećmi poćwiczyć proponowanie pomocy: jedno dziecko losuje sytuację, w której może potrzebować pomocy
            (np.: rysunek zabawki misia, któremu „odpadła” noga, i smutnej buzi dziecka). Wskazane dziecko oferuje swoją pomoc –
            formułuje pytanie: Chcesz, żebym ci pomógł? Jeżeli pierwsze dziecko wyrazi zgodę, to może zapytać: Jak mogę ci pomóc? lub
            Co mam zrobić? Może dzięki takiemu treningowi będą umiały również jako dorośli zarówno poprosić o pomoc, jak i zapytać,
            czy jest ona potrzebna.



            9. Miasteczko.

            (Mówienie innym o swoich uczuciach)

            Pytania, które mogą pomóc dorosłemu w przeprowadzeniu rozmowy z dziećmi: Jakie wspomnienia z przedszkola ma
            teraz Filip? Z czego jest dumny Filip? Z czego ty jesteś dumny? Narysuj to. Podpiszemy twój rysunek „Jestem dumny, gdy…”.
            Jakie to uczucie: miłe czy niemiłe? O czym powiedział Filip swojej mamie? Co powiedziała mu mama? O czym rozmawiali?
            Jak byś to nazwał? Narysuj, że kogoś kochasz lub bardzo lubisz. Komu dasz ten rysunek? Co takiego robi tata, że Filip był z niego
            dumny? Co robi twój tata, że jesteś z niego dumny? Narysuj to. Podpiszemy twój rysunek „Jestem dumny, gdy mój tata…”.
            Co robi twoja mama, że jesteś z niej dumny? Narysuj to. Podpiszemy twój rysunek „Jestem dumny, gdy moja mama…”.

            Ponieważ rysowanie uczuć jest czasochłonne, może być rozłożone nawet na kilka dni. Ważne, żeby dzieci obdarowały adre-
            satów swoich uczuć tymi rysunkami, powiedziały im, co wobec nich czują.



            10. Obietnica Filipa.


            (Co to jest prawo? Jakie prawa mają dzieci? Jak to jest być innym niż wszyscy?)

            Pytania, które mogą pomóc dorosłemu w przeprowadzeniu rozmowy z dziećmi: O kim czytał książkę Arek? Co to znaczy,
            że dzieci mają swoje prawa? O jakich prawach dowiedział się Filip w przedszkolu? Jak wyobrażał sobie Filip podróżnika? Jak
            zachowywać się wobec kogoś, kto inaczej wygląda? Uzasadnij swoją odpowiedź.

            Dzieci pięcioletnie „prawo” kojarzą najczęściej z prawem jazdy i zasadami ruchu drogowego. Nie zawsze potrafią powie-
            dzieć, czy i jakie mają prawa. Warto dowiedzieć się od nich, co sądzą na ten temat. Jako podpowiedź można podać przy-
            kład z życia codziennego, np.: macie prawo do zabawy, do czasu wolnego, do nauki. Warto też przedstawić książkę Janusza
            Korczaka Król Maciuś Pierwszy i przeczytać jej fragmenty.
              Druga część opowiadania Obietnica Filipa dotyczy różnienia się od siebie i zachowania się wobec ludzi, którzy wyglą-
            dają inaczej niż wszyscy. Żeby dzieci mogły zrozumieć, co czuje osoba, która jest inna, można zaproponować, by jakiś do-
            rosły wcielił się w rolę dziwaka, kogoś innego niż większość ludzi. Może przebrać się np. za ufoludka o zielonej skórze
            i przyjść w odwiedziny do przedszkolaków, by spędzić z nimi trochę czasu. Jego zadaniem będzie mówienie dzieciom, jak się
            czuje wśród nich, które zachowania w stosunku do niego sprawiają mu przykrość (np.: wpatrywanie się w niego; dotykanie
            go bez pozwolenia; przedrzeźnianie), a które sprawiają, że jest mu miło. Po wyjściu gościa, nauczyciel powinien porozma-
            wiać o tym, jak trzeba się zachowywać wobec osób, które różnią się od nas.
   286   287   288   289   290   291   292   293   294   295   296