Page 253 - Nowa Trampolina czterolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

MY I NASZ ŚWIAT.

EMOCJE I KOMPETENCJE SPOŁECZNE –

WSKAZÓWKI DLA NAUCZYCIELA

Opowiadania zawarte w publikacji pt. My i nasz świat. Emocje i kompetencje społeczne będą pomocą i inspiracją dla
nauczyciela do przeprowadzenia zajęć poświęconych emocjom oraz relacjom dzieci z ich rówieśnikami. Nauczyciel może
z niej korzystać w dowolnym czasie, w zależności od sytuacji i problemów pojawiających się w grupie.
Do każdego z opowiadań zaproponowano krótki komentarz metodyczny. Zawarte w nim wskazówki ułatwią nauczy-
cielowi przygotowanie się do rozmowy z przedszkolakami, tak aby wszystkie dzieci miały poczucie bycia akceptowanymi
i rozumianymi przez swojego wychowawcę.

1. Ty lubisz rysować, a ja lubię układać puzzle.

(Wyznaczanie granic. Rozmowa).

Propozycje pytań do opowiadania, które pomogą zbudować rozmowę dorosłego z dziećmi: Gdzie była na wakacjach
Ania, a gdzie Ola? Co lubiła robić Ania? Co lubiła robić Ola? Co chciała robić Ania, gdy przyniosła do przedszkola niebieskie
kartki? Co chciała robić Ola, gdy zobaczyła nowe puzzle? Jak myślicie, dlaczego Ola narysowała brzydki domek? Co czuła
Ania, gdy zobaczyła rysunek koleżanki? Co poradziłybyście dziewczynkom w tej sytuacji?.

Dzieci mają swoje własne preferencje w dobieraniu kolegów, w zabawie, w tym co jedzą, co im się podoba. Myślą, że wszyscy
lubią to, co one i dopiero uczą się, że wcale tak nie jest. Dlatego ważne jest, aby dorosły pokazał dzieciom, jak wyznaczać
własne granice, które może przekroczyć tylko ta osoba (dziecko lub dorosły), która będzie miała ich zgodę. Jednym ze spo-
sobów jest zabawa polegająca na narysowaniu kredą na ziemi wokół siebie linii i zapraszaniu do powstałego kręgu wybra-
nych kolegów. Dzieci muszą uszanować wyznaczone granice. Mogą „odwiedzić” kolegę tylko na jego wyraźne zaproszenie.
Wychodzą, gdy „gospodarz” mówi, że chce zostać sam. W tej zabawie dorosły jest strażnikiem wspólnie ustalonych zasad.
Dba o to, aby przez wszystkich były one przestrzegane. Dzieciom, które jeszcze słabo mówią lub którym brakuje stanow-
czości, pomaga formułować zaproszenia i odmowy. Uczy nie tylko asertywności, wyznaczania swoich granic, ale również
rozmawiania – jasnego formułowania komunikatów, które będą zrozumiałe dla innych.

2. Witamy cię, Hoa.

(Język gestów. Porozumiewamy się).

Propozycje pytań do opowiadania, które pomogą zbudować rozmowę dorosłego z dziećmi: Jak wyglądała Hoa? Jak wyglą­
dają wasi ulubieni koledzy? Jak możemy się porozumiewać z dzieckiem, które nie zna naszego języka? Jak porozumiewały się
Ania i Ola z Hoa? Skąd Hoa wiedziała, o co chodzi dziewczynkom?.

Dzieci w przedszkolu coraz częściej mają okazję spotykać rówieśników z innych krajów. Mają również własne doświadcze-
nia bycia obcokrajowcem, na przykład podczas zagranicznych wyjazdów. W takich sytuacjach reagują w naturalny sposób
– przyglądają się, co robią i co mówią inne dzieci. Naśladują je. Porozumiewają się z nimi za pomocą gestów czytelnych dla
większości ludzi.
Po przeczytaniu opowiadania Witamy cię, Hoa warto zaproponować dzieciom zabawę, w której nie mówimy buzią,
ale rozmawiamy za pomocą gestów, ruchów, mimiki twarzy. Nauczyciel może też nauczyć dzieci kilku słów w języku
migowym. Dobrze jest również przypomnieć wspólnie, jakie są umówione sygnały w naszej grupie przedszkolnej, np.:
dzwonek informuje, że czas sprzątać zabawki; podniesiona dłoń mówi Stop, zatrzymaj się. Jeśli takich sygnałów nie ma,
to jest to dobry moment, żeby je wprowadzić jako jeszcze jeden sposób porozumiewania się bez słów.