Page 248 - Nowa Trampolina trzylatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

MY I NASZ ŚWIAT.

EMOCJE I KOMPETENCJE SPOŁECZNE –

WSKAZÓWKI DLA NAUCZYCIELA

Opowiadania zawarte w publikacji pt. My i nasz świat. Emocje i kompetencje społeczne będą pomocą i inspiracją dla nauczy-
ciela do przeprowadzenia zajęć poświęconych emocjom oraz relacjom dzieci z ich rówieśnikami. Nauczyciel może z niej
korzystać w dowolnym czasie, w zależności od sytuacji i problemów pojawiających się w grupie.

Do każdego z opowiadań zaproponowano krótki komentarz metodyczny. Zawarte w nim wskazówki ułatwią nauczycielo-
wi przygotowanie się do rozmowy z przedszkolakami, tak aby wszystkie dzieci miały poczucie bycia akceptowanymi i ro-
zumianymi przez swojego wychowawcę.

1. Poznaję moje przedszkole.

Jak będzie…/Jak to będzie... Co zrobić, gdy… Pomaganie małemu dziecku w nowej, trudnej dla niego sytuacji.

Propozycje pytań do opowiadania, które pomogą zbudować rozmowę dorosłego z dziećmi: Co zobaczyła Kasia w przed-
szkolu? Co podobało się dziewczynce w przedszkolu? Co wam podoba się w naszym przedszkolu? Co pomogło Kasi w rozstaniu
się z mamą? Co wam pomaga w rozstaniu się z rodzicami? Jak nazywała się koleżanka Kasi? Jak nazywają się wasi koledzy?

Dla małego dziecka przyjście do przedszkola ze środowiska domowego to wejście w wielki, skomplikowany i obcy dla niego
świat. Dlatego dorośli powinni pomóc maluchowi w tej trudnej sytuacji. Jednym ze sprawdzonych sposobów jest opowia-
danie przez rodzica (lub nauczyciela) jak będzie…/jak to będzie... Na przykład: Jak będzie wyglądał nasz dzisiejszy dzień?
Jak będzie przebiegało śniadanie (lub leżakowanie). Podczas opowiadania można użyć pacynki albo przytulanki, która sta-
nie się pośrednikiem między dzieckiem i, nie zawsze jeszcze akceptowanym, dorosłym opiekunem.

Opowiadania skierowane do najmłodszych dzieci mogą dotyczyć również trudnych sytuacji typu: Nie potrafię się ubrać.
Posiusiałem się i jest mi mokro. Jestem głodny, a nie umiem jeść łyżką, bo zawsze karmiła mnie babcia. Pomoc dziecku będzie
polegała na wyprzedzeniu takich sytuacji i opowiedzeniu, co zrobić, gdy…. Na przykład: Gdy poczujesz, że chcesz siusiu, to
zawołaj mnie. Pójdę z tobą do ubikacji i ci pomogę. Gdy jesteś głodny, to zawołaj mnie. Wezmę drugą łyżkę i pomogę ci jeść.
Jeśli jest ci smutno, to możesz się do mnie przytulić.

2. Już się nie złoszczę.

Co wolno, a czego nie wolno. Sprawdzanie przez dziecko granic.

Propozycje pytań do opowiadania, które pomogą zbudować rozmowę dorosłego z dziećmi: Co robił Krzyś w przedszkolnym
ogrodzie? Czy tak można się zachowywać? Dlaczego? Co czuł Krzyś, gdy panie nie chciały się z nim bawić w chowanego? Co wy
czujecie, gdy ktoś nie chce się z wami bawić? Gdzie na naszym placyku wolno się bawić? Czego nie wolno robić? Jak pani wy-
obraziła sobie złość Krzysia? Jakie to było zwierzątko? Jak wy wyobrażacie sobie złość? Jako zwierzątko (jakie?) czy coś innego?

Dziecko przychodzi do przedszkola z własnym, wcale niemałym, bo już trzyletnim, doświadczeniem. Dotyczy ono również
tego, co jest dozwolone, a co zabronione. W przedszkolu dziecko poznaje wiele nowych zasad, w dużej mierze dla niego
niezrozumiałych i często stojących w sprzeczności z dotychczasowymi normami. Maluch stoi przynajmniej przed dwoma
wyzwaniami: zapamiętać nową zasadę i w odpowiednim momencie ją zastosować. Trzecim wyzwaniem jest potrzeba zro-
zumienia: dlaczego tego, co można robić w domu (przy mamie), nie można robić w przedszkolu (przy pani).

Co więc powinien zrobić nauczyciel, aby pomóc dziecku odpowiednio się zachować? Należy tuż przed zaistnieniem kon-
kretnej sytuacji przypomnieć zasady ją regulujące, np.: To nasz plac zabaw. Z tej zjeżdżalni możecie zjeżdżać. Bądźcie blisko
mnie. Zasady powinny być krótkie, hasłowe. Warto je formułować językiem pozytywów, czyli podpowiadającym, co dziecko
ma robić (czego oczekujemy od niego). Jest to skuteczniejsze, niż powoływanie się na zakazy typu: Tam nie wolno wchodzić.