Page 190 - Nowa Trampolina pięciolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

188 • SCENARIUSZE ZAJĘĆ • Grudzień

x kasy (stolik z biletami i miejscem dla kasjera)
x oświetlenie (rozłożone latarki jako reflektory)
x widownia (ustawione krzesełka w rzędach).
Dzieci wybierają się na spacer po teatrze. Wspólnie przechodzą z jednego miejsca do drugiego. N. nazywa i opisuje każde
z nich.
3. „Kto pracuje w teatrze?” – N. odsłania na tablicy fotografie przedstawiające:
x aktora (scena uchwycona podczas przedstawienia)
x reżysera (podczas rozmowy z aktorami na próbie)
x scenografa (osoba układająca rekwizyty na scenie).
4. „Przedstawienie czas zacząć!” – N. wyznacza dzieciom funkcje do pełnienia. Każda osoba może poprzebywać w wyzna-
czonych miejscach, wykonując czynności: aktora, kasjera, scenografa i reżysera.
5. Zabawa darmowa „Na-na-na!”. Dzieci dobierają się w pary. Występują na scenie, posługując się tylko tekstem: Na-na-na.
Prowadzą dialog do konkretnych sytuacji, np.: jedno dziecko ułożyło zamek, a drugie podeszło i wszystko zburzyło (Dlaczego
zburzyłeś mój zamek?); jedna osoba skręciła nogę podczas jazdy na łyżwach, druga jej pomaga itp.

Zajęcia 2
Rodzaj zajęć: zajęcia umuzykalniające.
Temat: Pantomima to teatr mima.
Cele:
 doskonalenie umiejętności uważnego słuchania i reagowania na bodźce słuchowe
r
 ozwijanie wyobraźni słuchowej i ruchowej
r
 ozwijanie inwencji twórczej
 kształtowanie poczucia rytmu
o
 pisywanie charakteru słuchanej muzyki.
Pomoce: CD.

Przebieg zajęć:
1. Wprowadzenie. N. wyjaśnia, że obok teatru, w którym grają aktorzy lub aktorzy posługującymi lalkami, jest jeszcze teatr,
w którym jest bardzo cicho: A to dlatego, że aktorzy tego teatru odgrywają swoje role „na migi”, ruchami ciała i mimiką,
czyli wyrazem twarzy. Dlatego aktor tego teatru nazywa się mim, a samo przedstawienie to pantomima. Muzyka odgrywa
w nim dużą rolę: oddaje nastrój, opisuje bohaterów, towarzyszy wydarzeniom.
2. Zabawa „Jaka to mina?”. N. pyta, jaką minę mają dzieci, gdy są wesołe; jaką, gdy smutne, zdziwione, złe, obrażone; gdy się
zastanawiają lub gdy się czegoś boją itp. Dzieci próbują robić różne miny. N. wskazuje spośród grupy dziecko z najbardziej
„czytelną” miną i prosi o zaprezentowanie reszcie grupy. Wspólnie rozważają, co powoduje, że mina jest „czytelna” dla
wszystkich, a co, że jest „niezrozumiała”.
Na koniec proponuje zrobienie miny „mądrej” (wskazującej na zamyślenie, zastanawianie się) oraz miny „głupiej”. Pyta,
kiedy dzieciom zdarza się zrobić minę „głupią”. Co to znaczy głupia mina? Proponuje mały pokaz głupich min. (Po to,
aby dzieci „wyśmiały się” przed dalszym ciągiem zajęć).
3. Zabawa „Pokaż to miną”. N. opowiada dzieciom historyjkę. Prosi je, aby reagowały na treść swoją mimiką. W trakcie
opowiadania N. może ze szczególnym naciskiem wymawiać słowa, które pomogą dzieciom zrobić odpowiednią minę.
Przykładowa historyjka: Trampolinek smacznie sobie spał, gdy ze słodkiego snu obudził go dziwny dźwięk. Skrzacik rozejrzał
się zdziwiony dookoła, ale nie zauważył niczego podejrzanego, więc wzruszył ramionami i postanowił wstać. Wesoło sobie
podśpiewywał, gdy wkładał swoje ubranko. Kiedy skończył, wyjrzał ciekawie przez okno. A tam… na samym środku podwór-
ka stał wielki, zielony smok! Trampolinek ze strachu szybko wycofał się w głąb pokoju. Był naprawdę zdenerwowany tym,
co zobaczył! Jednak po chwili zastanowił się i pomyślał: „Hej hop, przecież smoków nie ma!”. Ta myśl dodała mu odwagi.
Śmiało wyjrzał ponownie przez okno i… aż zaśmiał się sam z siebie! Wyjrzał jeszcze raz i z niedowierzaniem pokręcił głową.
Bo na podwórku nie było żadnego smoka! To tylko pan Kowalski… rozwieszał duży, zielony dywan, aby go wytrzepać.
4. Zabawa „Muzyką malowane”. N. oznajmia, że sama muzyka też potrafi wiele opowiedzieć. Może być smutna lub wesoła,
skoczna. Czasem zaprasza do tańca swoim porywającym rytmem, a czasem potrafi przestraszyć groźnie brzmiącymi
dźwiękami lub ukołysać i uspokoić swoim brzmieniem.
N. odtwarza pierwszy, spokojny fragment nagrania Kontrasty (CD). Dzieci opisują słowami to, co słyszą, porównują
dźwięki do czegoś sobie znanego itp. (charakteryzują muzykę). Następnie N. odtwarza drugi fragment, kontrastujący
z pierwszym. Po wysłuchaniu całości dzieci próbują układać do wysłuchanej muzyki własne historie. Na początek mogą
tylko wymyślać tytuły, np.: Dobra Księżniczka i Zły Czarownik, Rybki i rekin.
Dzieci wykonują prezentację ruchową historii przez siebie wymyślonych. N. decyduje o tym, czy dana scenka jest odgry-
wana przez całą grupę, pary czy kilkuosobowe zespoły.
5. Ćwiczenie relaksacyjne „Moja wyobraźnia”. Na koniec N. prosi o położenie się, zamknięcie oczu, posłuchanie muzyki
i wyobrażenie sobie historyjki rysunkowej lub filmu przyrodniczego.