Page 242 - Nowa Trampolina pięciolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

240 • SCENARIUSZE ZAJĘĆ • Styczeń

Przebieg zajęć:
1. Wprowadzenie. N. oznajmia, że skoro trwa karnawał, a baloniki są jego nieodłącznym elementem – dziś balony posłużą
jako… instrumenty. Pokazuje bębenek zrobiony z pudełka i pękniętego balonu, po czym gra na nim palcami, pałeczką
czy otwartą dłonią, prezentując możliwości dźwiękowe takiego bębenka.
Prezentuje też możliwość grania na nadmuchanym balonie. N. ściska wylot palcami i powoli, z wyczuciem wypuszcza
powietrze. (N. może również zaprezentować nagranie występu Grupy MoCarta Popis).
Na koniec prezentuje jeden już nadmuchany balon i pyta dzieci, czy mają pomysły, jak z takiego zwykłego balonika
można zrobić instrument. I jak go można nazwać. Zbiera pomysły. Sprawdza niektóre z nich, np.: uderzanie balonem
o ścianę, podłogę, uderzanie balonem o balon, o własne kolano, w balon: pałeczką, dłonią, palcami.
2. Zabawa „Szukamy balonowych dźwięków”. N. rozdaje nadmuchane balony i proponuje dzieciom wypróbowanie
oraz poszukanie jeszcze innych „balonowych” dźwięków. (Wcześniej jednak ustala obowiązujące zasady, np. uprzedza,
że bicie balonem we własną lub cudzą głowę jest niedozwolone). Po chwili następuje prezentacja „odkrytych” sposobów
gry na balonach.
N. zwraca uwagę dzieciom, że balon uderzany o różne przedmioty brzmi różnie. Czasem jest to dźwięk przytłumiony
i głuchy, czasem jasny i bardziej dźwięczny (lepiej słyszalny).
3. Ćwiczenie metryczne kształtujące poczucie metrum. N. informuje dzieci, że będzie grał na drewienkach rytm marsza
(miarowe ćwierćnuty), ale niektóre uderzenie będą głośniejsze. (N. będzie akcentował co czwarte uderzenie, czyli pierwsze
zagra głośniej, a pozostałe trzy ciszej, ale o tym nie informuje dzieci). Zadaniem dzieci będzie wysłuchanie, kiedy
wypada dźwięk mocniejszy, a po chwili dołączenie do N. Dzieci będą uderzały w balon tylko na zaakcentowanym przez
N. dźwięku. W tej części ćwiczenia dzieci siedzą w siadzie skrzyżnym przed N., balon spoczywa między ich kolanami.
Lewą ręką przytrzymują balonowy bębenek, a prawą dłonią uderzają w niego.
Gdy już większość dzieci usłyszy i poprawnie zagra akcenty metryczne, N. wyjaśnia, że takie głośno i regularnie zagrane
dźwięki w muzyce nazywamy akcentem. Zaprasza dzieci do wykonania tego samego ćwiczenia, ale w miarowym marszu
po całej sali lub w kole. Tym razem balon trzeba będzie przytrzymać lewą ręką przy brzuchu tak, żeby się nie zsuwał,
a dłonią uderzać delikatniej.
N. może wprowadzić też własne modyfikacje tego zadania.
4. Zabawa „Na balonach z muzyką”. N. zapowiada odtwarzanie akompaniamentów różnych piosenek i zabaw (CD). Zada-
niem dzieci jest wysłuchanie akcentów. Dzieci uderzają balonem w ustalony sposób na usłyszany w muzyce akcent.
N. odtwarza każde nagranie tak długo, dopóki większość dzieci nie opanuje trafiania w akcent. N. początkowo wyko-
nuje to ćwiczenie razem dziećmi, np. na pudełkowym bębenku lub drewienkach (jeśli jest potrzeba głośniejszego
podkreślenia akcentu w muzyce), po czym wycofuje się, aby dzieci same poczuły i usłyszały miarowość swojej gry.
N. powinien odtwarzać nagrania naprzemiennie, jeśli chodzi o metrum (akcent muzyczny). I tak piosenka Ślady na
śniegu jest w metrum trójdzielnym, zatem akcent będzie co 3 miary, a Idą rycerze i Drogi Mikołaju w metrum parzystym,
4/4 i 2/4, więc akcent będzie wypadał co 2 lub 4 miary. Można też za każdym razem odtworzyć akompaniament innej
piosenki lub zabawy.
5. Zabawa rytmiczna „Balonowa orkiestra”. N. dzieli dzieci na trzy zespoły. Każdy zespół będzie uderzał o inny przedmiot.
Wcześniej należy ustalić, które trzy dźwięki wydobywane przez uderzenie balonem są najbardziej zróżnicowane.
Może to być podłoga, dywan/wykładzina, odsłonięta ściana, powierzchnia drzwi lub szafki, blat stolika, siedzisko
krzesełka itp.
Dla ułatwienia dzieci będą uderzały balonem i skandowały np. następujący zestaw:
x zespół 1: o ko–la–no, o ko–la–no (równo i dość szybko wyskandowane sylaby, rytm kroków biegu)
x zespół 2: dy–wan, dy–wan (wolniej wyskandowane sylaby, rytm kroku marszowego)
x zespół 3: stół – stół (jednosylabowe słowo wypowiadane miarowo, z przerwami).
Inne zestawy słów: wy–kła–dzi–na, szaf–ka, drzwi; o dy–wa–nik, krzes–ło, blat (np. stolika); biur–ko pa–ni, sto–lik, ja
(przy uderzaniu o kolano).
N. przypomina, że podobne ćwiczenie dzieci wykonywały jako chór drzew (zob. TYDZIEŃ 7, Środa).
Należy przećwiczyć (na początek wolno) z całą grupą wszystkie słowa wybranego zestawu, tylko uderzając balonem np.
o własną dłoń. Następnie – z każdą grupką osobno jej rytm. Na końcu wykonać całość. N. jest dyrygentem i wskazuje,
która grupa właśnie gra.
6. Ćwiczenie wyciszające. N. odtwarza cicho akompaniament piosenki Ślady na śniegu (CD), a dzieci miarowo kołyszą się
do melodii walczyka.

III Zajęcia w ogrodzie

x Zabawa „Slalomem przez ścieżkę”. Dzieci ustawiają pachołki, następnie przebiegają pomiędzy nimi slalomem, tak aby
ich nie strącić.
x Zabawa rzutna „Trafiony” – rzucanie obręczy na pachołek lub rzucanie śnieżkami do celu.