Page 87 - Nowa Trampolina pięciolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

TYDZIEŃ 6 • Bezpieczna droga do przedszkola • 85

Pomoce: czapka policyjna, dowolna pacynka, obrazki przedstawiające strażaka, policjanta i ratownika medycz-
nego, kartoniki z numerami 1–9, kamyczki, kredki, KP1.

Przebieg zajęć:
1. N. zaprasza dzieci do koła. Zakłada na głowę czapkę policyjną i opowiada dzieciom pewną historię.

Mama i Ola na zakupach

Słońce wstało dzisiaj bardzo wcześnie . Kiedy jego pierwsze promyki wpadły przez okno do pokoju Oli, dziewczynka
się obudziła .
– Aaaaa… – przeciągnęła się jeszcze w łóżku .
– Zaraz, zaraz... – w jej głowie pojawiła się pierwsza myśl . – Przecież dzisiaj sobota, wolny dzień, mama obiecała
zabrać mnie na zakupy.
Nie zastanawiając się długo, zeskoczyła z łóżka i pobiegła do pokoju rodziców . Tam jednak nikogo nie było, bo mama
już czekała ze śniadaniem . Dziewczynka zjadła owsiankę najszybciej jak się dało, ubrała się i była gotowa, aby udać się
z mamą do pobliskiego centrum handlowego .
Najpierw weszły do sklepu obuwniczego, bo mama potrzebowała nowych butów . Następnie odwiedziły księgarnię .
Ola przeglądała różne książki . Najbardziej podobały jej się te ze zwierzętami .
– Wszędzie tyle ludzi i jest dosyć głośno – zamartwiała się Ola .
– Chodźmy dalej! – powiedziała nieco głośniej i złapała mamę za rękę .
Ostatnim punktem miały być zakupy spożywcze .
– Ojej! Mamo, jaki duży sklep! – zachwyciła się dziewczynka . – Przecież tutaj jest wszystko!
Przebiegała z jednej strony na drugą, przeglądając różne towary . Nagle . . . patrzy w lewo, w prawo, przed siebie i do tyłu .
Mamy nigdzie nie ma! A przecież przed chwilą stała przy półce z bułkami . Ola zaczęła nerwowo się rozglądać i jeszcze raz
przebiegła pomiędzy regałami . Jedna z ekspedientek, widząc samotną dziewczynkę, podeszła do niej i zapytała:
– Dzień dobry, czy mogę ci jakoś pomóc?
Ola spojrzała na nią zapłakanym wzrokiem .
– Nie wiem, gdzie jest moja mama . Jeszcze przed chwilą tutaj była…
– Chodź! – powiedziała pani spokojnym tonem . – Zaprowadzę cię w miejsce, gdzie ci pomogą .
– Nie powinnam oddalać się z nieznajomymi – wtrąciła Ola . – Mama zawsze mi to powtarza .
– To, co mówisz, jest bardzo mądre, ale spójrz! – kobieta wskazała dłonią kąt, w którym znajdowało się wysokie biurko,
a za nim siedział pan . – To punkt informacyjny . Jeśli podasz nam swoje imię i powiesz, ile masz lat, będziemy mogli poprosić
przez mikrofon twoją mamę .
Ola nieco się rozpromieniła . Po komunikacie, który rozbrzmiewał w sklepie, mama szybko pojawiła się po swoją córeczkę .
– Jak dobrze, że jesteś – powiedziała Ola i uścisnęła mamę .

2. N zadaje pytania dotyczące tekstu, np.: Dlaczego Ola się zgubiła? Czy można podawać swoje dane obcym osobom? Dlaczego
ważne jest, aby znać swój adres i dane personalne?
3. Sprawdzenie znajomości danych osobowych dziecka. N. wita się z pacynką słowami: Dzień dobry, nazywam się… (podaje
imię i nazwisko). Mieszkam na ulicy... (wymawia nazwę ulicy). Następnie przekazuje zabawkę osobie siedzącej obok.
Kolejno każde dziecko przedstawia się i podaje swój adres. N. ma przygotowaną listę z nazwiskami i adresami dzieci
na wypadek, gdyby ktoś ich nie znał lub zapomniał, i pomaga udzielić odpowiedzi. Zwraca uwagę, że znajomość swoich
danych osobowych jest szczególnie istotna w sytuacjach problemowych, np. podczas zgubienia się.
4. Wprowadzenie numerów alarmowych. N. dzieli dzieci na 3 grupy. Każda z nich ma do ułożenia obrazek składający się
z 6 elementów. Jeden przedstawia strażaka, drugi – policjanta, a trzeci – ratownika medycznego z ambulansem. Kiedy
wszyscy są już gotowi, następuje wspólne omówienie. N. rysuje na tablicy telefon. Podaje numery:
997 – POLICJA
998 – STRAŻ POŻARNA
999 – POGOTOWIE RATUNKOWE
Ochotnicy wystukują palcem na tablicy cyfry i nazywają je. Czynności powtarzamy kilka razy.
5. Zabawa ruchowa „Wędrujące numery”. N. rozkłada na dywanie kartki ponumerowane od 1 do 9. Chętna osoba wstaje
i zaczyna wędrować po sali. Gdy N. poda numer, dziecko kolejno ustawia się przy odpowiednich kartonikach. Na koniec
próbuje odgadnąć, jaki to numer i kto udzieli nam pomocy, jeśli zadzwonimy pod ten numer. N. podkreśla, że tych numerów
używamy zgodnie z przeznaczeniem tylko w sytuacjach zagrożenia.
6. Zabawa matematyczna z użyciem kamyczków „9-9-7”. N. układa kamyczki w trzech rzędach: w pierwszym rzędzie 9,
w drugim – też 9, a w trzecim – 7. Prosi o przeliczenie kamyczków i odgadnięcie numeru. To samo robimy z kolejnymi
numerami: 998, 999.