Page 270 - Nowa Trampolina sześciolatka. Przewodnik metodyczny ze scenariuszami zajęć. Część 1

268 • My i nasz świat. Emocje i kompetencje społeczne • Wskazówki dla nauczyciela

– Kłamstwo jest złe.
– Mówienie prawdy jest dobre.
– Gdy zrobi się coś złego, to trzeba to ukryć.
– Gdy zrobi się coś złego, to trzeba to naprawić.

3. Przedstawienie

(Zazdrość. O co jesteśmy zazdrośni?)

Pytania, które mogą pomóc dorosłemu w przeprowadzeniu rozmowy z dziećmi: Co denerwowało tego dnia Majkę?
Co wtedy czuła? Co mówiła wtedy innym dzieciom? Co to znaczy być zazdrosnym? Czy to przyjemne uczucie? O co była
zazdrosna Majka? Na czym jej zależało? Czego potrzebowała? O co była zazdrosna mama dziewczynek? Na czym jej zależało?
Czego potrzebowała? Jak poradziła sobie z zazdrością? Co zrobiła? Jak ty radzisz sobie z zazdrością?

Dzieci mogą pokazać „zazdrosne” miny i gesty. Mogą też w parach narysować lub namalować zazdrość. Wspólne rysowanie
powinno się stać okazją do rozmowy o zazdrości i jak sobie z nią radzić.

4. Dzień na kłótnie?

(Gdy kłócą się rodzice)

Pytania, które mogą pomóc dorosłemu w przeprowadzeniu rozmowy z dziećmi: Jak czuł się dziś tata Zuzi i Majki?
Po czym to poznały? Co mogła czuć mama, gdy wróciła do domu i zobaczyła bałagan? Co się potem działo? Co robili rodzice
Zuzi i Majki? Jak myślisz, skąd się biorą kłótnie? Co zrobili rodzice, żeby zakończyć kłótnię? Co pomogło? Co to znaczy pogo-
dzić się z kimś? Co czujesz, gdy się z kimś kłócisz? Czy to przyjemne uczucie? Co czujesz, gdy kłócą się rodzice? Co wtedy
robisz? Co jeszcze można zrobić?

Warto zapisać na kartce wypowiedzi dzieci, zwłaszcza odpowiedzi na pytania dotyczące ich osobistych doświadczeń,
wiedzy oraz uczuć (pytania podkreślone) i powiesić w miejscu, gdzie będą mogli odczytać je rodzice dzieci. Często dorośli
nie zdają sobie sprawy, jak bardzo dzieci przeżywają kłótnie swoich rodziców. Może zapoznanie się z odczuciami dziecka
zmusi dorosłych do myślenia i wpłynie na sposób rozwiązywania domowych konfliktów. Może się też zdarzyć, że dzieci
opowiedzą o kłótniach, w których dochodzi do przemocy. Nauczyciel powinien wtedy interweniować i rozmawiać na ten
temat z rodzicami. Jest do tego zobowiązany prawnie (Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).
Można zaproponować dzieciom ćwiczenie „Kłótnia – wyjaśnienie – pogodzenie”. Dzieci dzielimy na dwie grupy. Uma-
wiamy się, że będą kłóciły się „na niby”, a podczas kłótni wolno im mówić tylko głoskę „e” z różną intonacją. Na sygnał
Nauczyciela przestają się kłócić i używając innych samogłosek (np.: „a” i „i”) wyjaśniają, o co im chodziło, odpowiednio
intonując wypowiadane głoski. Na kolejny sygnał godzą się i przepraszają, używając tylko głoski „o”.

5. W styczniu bywa ślisko

(Chory kolega. Co nas pociesza?)

Pytania, które mogą pomóc dorosłemu w przeprowadzeniu rozmowy z dziećmi: Co przydarzyło się Stasiowi? Jak dziew-
czynki pocieszały Stasia? A jak Stasia pocieszał jego piesek Mordka? Kiedy pocieszamy innych? W jaki sposób? Opowiedz o zda-
rzeniu, kiedy ktoś ciebie pocieszał? Jak się wtedy czułeś? Opowiedz o zdarzeniu, gdy ty pocieszałeś kogoś? Jak się wtedy czułeś?

Dzieci mogą zrobić dla innych osób „pocieszajki” czyli narysować wymyślone przez siebie postaci (ludzi lub zwierząt) na
tekturkach, wyciąć je i przykleić na rurki od napojów lub patyczki. Gdy ktoś będzie potrzebował wsparcia, będzie smutny,
miał gorszy dzień, to dziecko może podejść z „pocieszajką” do niego, zapytać, np.: Czy chcesz abym cię pocieszył? Jak mogę
to zrobić? Co sprawiło by ci radość? Może chciałbyś się ze mną pobawić lub zrobić coś razem?
Inna zabawa rozwijająca uważność na innych, to gra „Kogo nie ma?”. Dzieci chodzą lub tańczą w rytm dowolnej muzyki.
Na pauzę robią żółwika na dywanie (kładą się skulone) i zamykają oczy. Nauczyciel przykrywa jedno dziecko chustą.
Pozostałe dzieci mają zgadnąć, kogo nie ma? (kto jest przykryty chustą).